Vanochtend was het weer stukken beter dan gisteren. Geen onverwachte harde buien met aantrekkende wind. Maar aangenaam weer. Een heerlijk nazomers zonnetje en nauwelijks wind. Toch liep het niet hard op de ringbaan. De aantallen bleven naar verwachting steken maar toch gebeurde er genoeg om er een iets over te schrijven. Maar laten we beginnen bij het begin. De eerste ronde was niets om over naar huis te schrijven. Slechts enkele vogels. Op naar de tweede, derde en wellicht vierde ronde.
In de tweede ronde hingen er meer en betere soorten in de netten. Zelf vond ik vooral de jonge grasmus interessant. Een nieuwe soort op geslacht en leeftijd brengen blijft een uitdaging. Zelfs met meerdere boeken en internet bij de hand. Deze grasmus was redelijk rustig in de hand. Of dat altijd zo is weet ik niet. Sommige soorten zijn bijna altijd onrustig, zoals Grote gele. Bovendien is grote gele op jonge leeftijd niet op geslacht te brengen maar geslachtsbepaling is te doen. Dat moet je gewoon een paar keer doen. Het blijft een soort waar je elke keer van geniet. Vanochtend vingen we er twee in de slagnetten. Eén vogel had het geluk net onder het net weg te vliegen. De andere twee vogels zijn inmiddels voorzien van een ring. Meestal strijken ze neer rondom de vijver omdat ze worden aangetrokken door hun eigen geluid. Dat komt uit de boxen rondom de vijver. Daarna is het hopen dat ze de juiste richting oplopen waardoor we de slagnetten kunnen gebruiken. Dat laatste is het spannendste deel. Op dezelfde manier vingen we vanochtend een graspieper. Door de begroeiing rondom het slagnet is het veldje minder geschikt voor graspieper maar zo nu en dan waagt een dappere vogel zich op het veld.
Maar de dag had meer in petto voor de ringers. Zwartkoppen, vuurgoudhaan, roodborsten, tjif, winterkoning, kool- en pimpelmezen. Een zwervende oranje luzerne vlinder, kleine vuurvlinder en gehakkelde aurelia. Maar dat zijn niet de soorten waar ik mee af wil sluiten. Na de vangst van de grasmus besloot ik nog een ronde te maken. In deze ronde hoorde ik het geluid van een bladkoning in de hoek van het mais. Nu is het op een ringbaan bijzonder lastig om te bepalen of het geluid wordt afgespeeld of dat het geluid door een vogel wordt gemaakt. In deze tijd van het jaar wordt het geluid van bladkoning immers fanatiek gedraaid. Na het uitpulken van wat vervelende mezen vroeg ik aan Leo of het geluid even uit mocht. Hiervoor heb ik meestal een goede reden dus het geschater verdween tijdelijk van de ringbaan. Zo gun ik de buren ook nog even rust. Na kort moment was het raak. De bladkoning riep niet alleen maar liet zich ook zien. De vogel werd de hele ochtend waargenomen door ongeveer zes mensen. Bert Haamberg wist een mooie opname te maken. Zijn eerste bladkoning van Twente en inmiddels mijn derde. Maar de volgende keer heb ik het liever hangend in het net. Gelukkig woon ik nu op tien minuten rijden van het ringstation. Dus Leo… bellen! :).
SLAGPEN 